---

Historisch gezien zijn het Amazonegebied en de oprichting van de gemeente Mitú ingekaderd in diepe rivaliteit en sociale conflicten. De inheemse bevolking kwam meer dan twaalfduizend jaar naar deze oerwouden. De onderzoekers zeggen dat de zeespiegel op dat moment zo hoog steeg dat reservoirs, beken en wetlands van de lagere Amazone volledig met water bedekt waren; daarom trok de bevolking stroomopwaarts langs de loop van de rivieren en stromen door de onmetelijkheid van de jungle, verdeeld in groepen. Door afstand van elkaar te nemen, begonnen ze te differentiëren in hun talen en geschiedenissen, in hun vormen van sociaal-politieke organisatie: hun muziek en dans, hun kennis van planten en dieren, van de landen en wateren, het beheer van ziekten en zelfs de manieren van onderwijzen en leren. Met de tijd nam de bevolking toe en breidde zich uit en de gebieden voor jagen en vissen werden steeds minder; Dit was voor de mensen de reden om hevig te gaan vechten. Terwijl sommigen een territorium probeerden te bezitten, probeerden anderen het te verdedigen. Ondanks de verschillen tussen de stammen, vooral tussen de Makúes en Tucanos, zochten ze toenadering door middel van uitwisselingen en allianties die hen ertoe zouden brengen in harmonie en overeenstemming te leven met het delicate ecologische evenwicht van de jungle. De aanwezigheid van de blanken, zoals de mensen van het binnenland worden genoemd, kan verklaard worden door te denken aan religieuzen en leken. De missionarissen kwamen sinds 1550 naar deze regio met het doel de inheemse bevolking te kerstenen en dit gebied in het land van God te veranderen. Ze bouwden dorpen en manieren om de inheemse bevolking samen te brengen om hun evangelisatiedoelen te bereiken ”. De leken of eerste veroveraars zoals Hernán Jiménez de Quezada in 1538 en een Duitser genaamd Phillip Von Hutten in 1541, die niet tevreden waren met alle rijkdommen die in de centrale hooglanden van het land waren gestolen, bleven de vlakten en de oerwouden. Van 1890 tot 1920 exploiteerden Engelse, Portugese en Nederlandse bedrijven zwart rubber, balata-rubber en andere typische jungleproducten. In 1903 is er een grote rivaliteit tussen Braziliaanse en Colombiaanse rubbertappers, als gevolg van het monopoliseren van arbeid, voornamelijk in de stroomgebieden en marges van de rivieren Negro en Apaporis. Tegen 1911 was er een golf van kolonisten die uit Huila kwamen, bijna allemaal ex-strijders van de Duizend Dagen Oorlog, aangetrokken door de rubberboom. De activiteit van de Colombiaanse rubbertappers concentreerde zich voornamelijk in de bovenste en onderste Vaupés, de Papurí-rivier en het Tiquié-gebied; gebieden die worden gekenmerkt door de jacht op inheemse volkeren door schulden te hebben voor de aankoop van items die hun werkgever hen heeft verkocht, een situatie die een door werkgevers verborgen vorm van slavernij veroorzaakte. De etnische groepen Tucanos en Carrijonas vestigden zich in dit gebied. In oktober 1936 arriveerde Miguel Cuervo Araoz in Mitú toen het nog maar een gehucht was dat het de naam Mitú gaf, wat Paujil betekent, een naam die overeenkomt met een wilde vogel uit het oosten van Colombia in de Yeral-taal, een ontmoetingspunt tussen de verschillende inheemse gemeenschappen, voor de exploitatie van rubber , van huiden en missionair centrum. De hoofdactiviteit was de commerciële uitwisseling van rubber voor onder meer voedsel, kleding, brandstof. In de jaren veertig verwierf de RUBER DEVELOPMEN CORPORATION het monopolie op de exploitatie van rubber, waardoor de rubberboom werd gepresenteerd als gevolg van de vraag van de Tweede Wereldoorlog. Andere bedrijven zoals La Casa de Rosas del Brasil en Casa Arana del Perú, die de inheemse bevolking onmenselijk behandelden, mishandeld en misbruikt, gingen zelfs zo ver dat ze hun huid markeerden met hete strijkijzers. De rubberboom eindigde vanwege de concurrentie die werd gegenereerd door het uiterlijk van Aziatisch rubber, synthetisch rubber en de ontbossing van de jungle. In de jaren zestig was er een bontbonanza die eindigde met de aanklachten voor de uitroeiing van soorten zoals de tigrillo, de tijger, de lobón (waterhond), de otter onder anderen, die grote schade toebrachten aan de fauna en de balans van het ecosysteem van het Amazone-regenwoud. In de jaren 1979_1983 vond de coca bonanza plaats, “jaren waarin openbare functies niet winstgevend waren. In deze jaren had iedereen geld, daarna was er grote ellende, zowel materieel als spiritueel en moreel, omdat coca de meest intieme structuren van de inheemse cultuur verwijderde en vernietigde; naast corruptie en de waardencrisis van de inwoners. ”Later werden de officiële standpunten opnieuw begeerd, de contracten en leveringen met de officiële entiteiten en het geld van de transfers voor de inheemse gemeenschappen die tot op de dag van vandaag de economie van de gemeente ondersteunen . De gemeente Mitú, de hoofdstad van het toenmalige speciale politiebureau van Vaupés, werd opgericht bij landsbesluit nr. 1666 van 6 augustus 1974. De eerste burgemeester was de heer Jorge Enrique Jiménez, benoemd bij decreet nr. 090 van 14 april 1975. De gemeenteraad werd voor het eerst geïnstalleerd op 5 november 1976. Met betrekking tot sanitaire problemen was er historisch gezien elke periode van hoogconjunctuur een hoge productie van vast afval sinds voedsel, dranken en apparaten werden geïmporteerd uit Europa en Brazilië in tijd van de rubberfabriek en van de stad Bogota en Villavicencio in andere tijden, zelfs met de cocaboom. Deze invoer leverde onder meer glasafval, karton, plastic, blikjes op. Volgens de heer Julián Perilla, geïnterviewd gemeenschapsleider, is de boerderij waar de gemeentelijke vuilnisbelt zich momenteel bevindt eigendom van de familie Perilla; zijn grootvader, don Domingo Perilla, was een kolonist die daar ongeveer 70 jaar woonde met zijn nakomelingen. Ongeveer 25 jaar geleden leende de eigenaar een hectare aan de gemeente om als stortplaats te gebruiken.



Mitú is de hoofdstad van het departement Vaupés, dat in het zuidoosten van Colombia ligt met de grens van Brazilië, de gemeente ligt overwegend op de rechteroever van de Vaupés rivier. Met ongeveer 16.422 km volgens de Deense volkstelling en met een geschatte bevolking van 16.580 inwoners waar het inheemse ras overheerst met een verscheidenheid van 27 verschillende etniciteiten. Mitú kenmerkt zich door een overgangssector te zijn tussen de droge vlaktes van de Orinoquía en het Amazone-regenwoud. De temperaturen variëren tussen 25 en 30 ° C met een geschatte afstand van 660 vierkante kilometer (per vliegtuig) ten zuidoosten van Bogotá, we zijn een ongelooflijke bestemming om een ​​avontuur te beginnen door de verschillende attracties van de regio, zoals grotten, rotstekeningen, stranden , eilanden, heuvels, inheemse gemeenschappen en verschillende natuurlijke kuuroorden van verrassende schoonheid. De stad is klein, maar heeft alle potentiële middelen om ecotoerisme of avontuurlijk toerisme te starten.

Geografisch gezien ligt de gemeente Mitú in het departement Vaupés, dat in het zuidoostelijke deel van Colombia met de grens met Brazilië ligt, het is de hoofdstad van het departement, de gemeente bevindt zich voornamelijk op de rechteroever van de rivier de Vaupés.

Plaats

De gemeente Mitú ligt tussen 000 14 "en 10 48" ° noorderbreedte en tussen 690 50 'en 700 30' lang ten westen van de meridiaan van Greenwich.

Economie

Grondgebruik

Meer dan 98% van het land van de gemeente is bedekt met tropische bossen, die deel uitmaken van het Amazonewoudreservaat, krachtens wet 2 van 1959, daarom is het gebruik ervan afhankelijk van bescherming en productiebescherming. Dit gebied is ook een inheems reservaat op grond van de INCORA-overeenkomst 086 van 1982, waarin is bepaald dat het een collectief grondgebied van de inheemse bevolking is dat compatibel is met het bosreservaat. Er is 1,5% van het landgebruik van de gemeente, bekend als het nederzettingsgebied, ingekaderd in één km aan de zijkant en zijkant van de snelweg Mitú-Monforth, die een verwachte verlenging van ongeveer 105 km heeft. Momenteel bereikt de weg Km 57, waar landbouwactiviteiten worden uitgevoerd door kolonisten en inheemse volkeren.

Agrarisch gebruik

Het agrarische gebruik wordt bepaald door een rondtrekkende landbouw van het polycultuursysteem dat chagras wordt genoemd; wat in de meeste gevallen de verantwoordelijkheid is van de vrouw. Het is ook heel gebruikelijk om overtollige gewassen te produceren die in de stad Mitú op de markt worden gebracht. De chagra is een gebied met primair, secundair of stoppelbos dat door de inheemse bevolking wordt gekapt en verbrand om verschillende bijbehorende en tussengewassen gewassen te vestigen; Na twee of drie jaar, wanneer de grond zijn vruchtbaarheid verliest, wordt hij verlaten en blijft hij beplant met fruitbomen en palmen die zullen worden gebruikt als een toekomstige verzamelplaats die bekend staat als "pepeo". De geschatte oppervlakte van een boerderij is één tot twee hectare. Deze activiteit vindt voornamelijk plaats langs de weg Mitú-Monforth en in de gebieden rond de inheemse gemeenschappen. Waar de belangrijkste gewassen om brood te vangen zijn: cassave, maïs, coca, banaan, zoete aardappel en yam. De vruchten die in de regio worden verbouwd zijn: lulo, borojo, araza, papaja, zapayo, watermeloen, sapote en cacao. Er zijn ook andere soorten fruitbomen bekend als Amazon: umari, ucuqui, caimo, marañon, copoazu, caimarona-druif, ibapichuna, anderen: Amazonepalmen: wasahi, pataba, pupuña, miriti, inaya, corombolo, anderen.

Veeteelt

Vee in de gemeente werd gepromoot in de tweede helft van de 20e eeuw, door religieuze missionarissen in de inheemse gemeenschappen en door de staat op de snelweg Mitú - Monforth; Over het algemeen is het omvangrijk, en op dit moment is het een beginnende activiteit, met een laag niveau van technologische exploitatie. Over het algemeen is de duurzame veehouderij in de gemeente onbekend, onder meer omdat er geen adequate beheers- en bodembeschermingspraktijken zijn ontwikkeld; net als de modellen van intensieve agrosilvopastorale productie die het mogelijk maken om continue producties te realiseren zonder het milieu op een onomkeerbare manier te verslechteren. Recreatief en landschapsgebruik. In de gemeente zijn er natuurgebieden met rijke landschappen waarvan de functie rust of recreatie is en sportieve activiteiten zoals: Caño Cucura, Raudal del Yuruparí, Cachivera de Santa Cruz en Cuevas de Urania. Deze gebieden hebben geen infrastructuur of adequaat beheer door toeristen die ze bezoeken, waardoor onder andere afvalproblemen en verslechtering van de waterkwaliteit ontstaan.







De schoonheid van de natuurlijke landschappen en de rijkdom aan fauna en flora bieden een zekere toeristische attractie, waaronder unieke soorten fauna en flora. De belangrijkste gewassen zijn cassave of tapioca, maïs, weegbree, yams en wilde vruchten. Mijnbouwbronnen zoals goud en ilmeniet worden geëxploiteerd.

Natuurparken

Er zijn geen natuurparken, er moet rekening mee worden gehouden dat de gemeente als geheel deel uitmaakt van het Amazonewoudreservaat dat is verklaard door wet 2 van 1959 en tot op heden is het gebied dat overeenkomt met de stedelijke sector van Mitú niet afgetrokken. Omdat praktisch het hele grondgebied oerwoud is, zijn er geen beboste overblijfselen, laat staan ​​aangeplante bossen. De volgende heuvels in de gemeente vallen op, hoewel hun hoogte tussen de 100 en 300 meter boven zeeniveau ligt, het zijn verspreide heuvels, met afgeronde uiteinden en in de meeste gevallen zonder begroeiing. Samengesteld uit precambrium kristallijn gesteente, met granietstructuren. Dit zijn de meest opvallende: Guacamayas, Pringahermosa, Pirapuku, Santa Lucia, Peña de Guamoya, Avina, Pedo de la Guacamaya, Tui, Utura, Cacuri, Pecu, Banco de Tigre, Banco de Morroco en Trueno. Helaas staat de openbare orde geen toegang toe tot de Guacamayas-heuvel, de heuvel die het dichtst bij het gemeentelijke hoofdkantoor ligt, dus dit kan niet als een uitkijkpunt worden beschouwd. CULTUREEL LANDSCHAP De elementen van het culturele landschap die in de gemeente aanwezig zijn, zijn de meest relevante elementen van het natuurlijke landschap en die samenvallen met de locaties die van groot belang zijn voor de inheemse culturen die aanwezig zijn in het gebied en die opvallen, naast andere cultureel-natuurlijke oriëntatiepunten, de cachiveras, de stroomversnellingen , miritizales, grotten, zout, de heuvels. FLORA EN FAUNA Het departement Vaupés wordt gekenmerkt als een van de departementen met een grote biodiversiteit, zowel in flora als in wilde en hydrobiologische fauna. De bossen van de Vaupés worden gekenmerkt door het feit dat in hun gebied een concurrentiestrategie van vele soorten (per oppervlakte-eenheid) wordt ontwikkeld, waarvan de grote biomassa een bijna exclusieve opslag vormt van de minerale elementen die door middel van recycling voedingsstoffen leveren aan de vegetatiebedekking. De vegetatie van de afdeling is geconditioneerd aan de ouderlijke materialen en de textuur van de bodems en de omstandigheden die op hun beurt weer worden afgevoerd; resulterend in onvolgroeide kruidachtige, struikachtige, palm-, dichte woud-, vlakke vegetatie of oppervlaktevegetatie in de bodem (waar er rotsachtige ontsluitingen zijn).



Mitú heeft culturele rijkdom, het is geschikt voor cultureel toerisme. De inheemse culturen die in het gebied aanwezig zijn, vallen op tussen andere cultureel-natuurlijke monumenten. Je kunt beekjes, cachivera's, miritizales, grotten, zoutvlakten, heuvels, etc. zien.



flora en fauna

Het wordt gekenmerkt door biodiversiteit, zowel flora als fauna. Bossen worden gekenmerkt door het feit dat zich in hun gebied verschillende soorten ontwikkelen.

De flora wordt gebruikt door inheemse gemeenschappen en de lokale bevolking. Het is erg handig voor verschillende doeleinden: als medicijn, houtvoorziening, koken, sier en industrieel voor de vervaardiging van oliën, harsen, vezels, kleurstoffen, enz.



Mitú is ook rijk aan fauna, er zijn 586 soorten wilde fauna en 96 vissoorten gevonden, waarvan een groot aantal door inheemse gemeenschappen wordt gebruikt: als voedsel, voor rituele handelingen, in de inheemse cultuur, als medicijn en in andere gevallen bij de vervaardiging van muziekinstrumenten of de decoratie van traditionele inheemse culturele evenementen. Tot de belangrijkste soorten behoren tapirs, cerrillos, herten, kuifjes, churucos, paujiles, parkieten, guaras, enz.

---